jalal jafari on Clubhouse

Bio

شاعر .
چشمهایت
دو مادر عزادارند
به نوحه خوانی فرزندانشان
و چه چیزی از اندوه زیباتر است
از شیارهای تازه در اطراف چشمهای تو
که عبور کرده اند از سایه ها
آنچنان که خیابانها بیرون میریزند از پاییز
میرقصند، میچرخند
ومن آن درخت ها که از شرم
گاز گرفته اند انگشت هایشان را
که پیاده روها خونین
جوی ها خونین تر


دستهایت
دو خسته ی مجروح
دو هفت تیر قدیمی را
به سمت من نشانه بگیر و شلیک کن
میمیرم
باور کن میمیرم
من ادمهایی را دیده ام
که با گلوله های پلاستیکی
کشته شده اند
چه در اورشلیم
چه در بیروت
چه در تهران

بگو که زیبا نیست
دستهای تو اگر خانه ی من باشند؟
حتی دور
چنان که خانه ای قدیمی و برف گیر
میان شبِ یک تابلو نقاشی زیباست.
با چراغی روشن
و در سکوتی مهیب .
شلیک کن
بگذار در خانه ام بمیرم
و تفنگی مرا به کشتن دهد
که آن را بارها بوسیده ام


دو مادر عزادار
یکدیگر را در آغوش گرفته اند
میبوسند ، میگریند
و خیابان از شرم
گاز گرفته است عابرانش را


#جلال_جعفری