Saeed Imani.kermanshahi on Clubhouse

Bio

علاقه‌مند به شعر و سینما
غزل، رباعی
از دوردست سایه‌ای از سمت کوره‌راه
آمد به سمت خالی دل‌گیر ایستگاه

پاشیده بود شب به دل شهر مثل قیر
رخت عزای حادثه پوشیده بود ماه

جغدی به‌روی کاج بلندی نشسته بود
می‌کرد چون شکار خودش سایه را نگاه

زوزه‌کشان قطار می‌آمد و می‌چکید
از گوشه‌ی دهان کثیفش کفی سیاه

خود را کشید سایه به زحمت کنار ریل
انداخت زیر چرخ قطار و کشید آه

فردا تمام شهر گرفتند بازهم
آن سایه‌ی لگد شده را با سگ اشتباه
سعید ایمانی

خدا دستانش از ویرانی آینده خالی شد؟
و یا اینکه از انسان کردن این بنده خالی شد؟

که این‌سان از زمین برچید آبادی و آزادی
که این‌سان آسمان از پرتو تابنده خالی شد

خشاب ابر از باران سربی، لب‌به‌لب پر شد
زمین از بودن بی‌جای هر جنبنده خالی شد

از این در فقر وارد شد، از آن در شد برون ایمان
سر از سودای نان پر شد، شکم تا دنده خالی شد

نکیر و منکر از تقدیر ما، در بهت و در حیرت
خدا افسرده، شیطان خشمگین، پرونده خالی شد

زمین جای قشنگی بود، حوا هم که این را دید
دلش از لوث عشق آدم شرمنده خالی شد

پیاله‌ی سرپر خورشید، یک دور دگر چرخید
ولی افتاد و بر روی زمین ژنده خالی شد

زمین تاحنجرش می‌سوخت، امابازهم میخواست
زمین سگ‌مست، از بود و نبود زنده خالی شد

هزاران ضجه‌ی در سینه با یک بغض زد بیرون
قفس از آن کبوترهای کله‌کنده خالی شد

چه‌آونگی،چه‌خوش‌رقصی، چه‌اکنون‌خنده‌دارم من
طناب از هن‌هنم جرخوردو دار از خنده خالی شد
سعید ایمانی