Mansour Lotfi on Clubhouse

Bio

اهل خراسان ، شاعر شعر کلاسیک فارسی ،
علاقه مند به عرفان، نوازنده ویولن


آن شنیدستم که در عهد خلافت معتصم
چند طوطی تحفه دادی مر امیری از عجم
در قفس بنهاد خادم طوطیان رنگ رنگ
در پرستاری مرغان می نکردی او درنگ
بود مرغ زیرکی اندر میان طوطیان
می نرفتش هیچ جز شعر رهایی بر زبان
آن قفس بر قامت جانش به غایت تنگ بود
مردن اندر گوشه زندان مر او را ننگ بود
روز و شب می خواند کای همبندیان دردمند !
طوطیان را باغ و بستان جای باشد نی به بند
از صفای گل بگفتی در بهار بوستان
وز نشاط طوطیان در گلشن هندوستان
از وطن گفتی حکایت‌های شیرین تر ز قند
آذری بر بهمن افتاده بر جان می فکند
طوطیان گفتند آب و دانه ای ما را بس است
چون مهیا گشته این دو خرمى در محبس است
وانگهی قند و شکر باشد فراهم گاه گاه
تا که شیرین کام گردیم از عنایتهای شاه
قند زندان نقد باشد در فریب ما مکوش
قند را بر ما مگردان تلخ ای نسیه فروش!
گیرم این زندان شکستی خود ندیدی باز شاه
تا گشایی بال در دم می کند جانت تباه
چون گریزی از کمانداران چو رستی زاین قفس؟
بی گمان جانت ببازی در هوای این هوس
طوطیک دریافت خود پایان ندارد این نزاع
خواند بر مرغان زندان ای رفیقان الوداع!
چون فراهم گشت فرصت از قفس بیرون پرید
بال بگشاد و شتابان در هوا شد ناپدید
از قضای آسمان و کینه گردون پست
تیری از سوی کمانداران به پهلویش نشست
همچو برگی در خزان بر خاک آمد سرنگون
خسته جان ، بشکسته بال و قامت از خون لاله گون
نیمه جان طوطی خوش الحان به فرمان امیر
شد فکنده جانب زندان مرغان اسیر
تا سزای ناسپاسی خلق را گردد عیان
شاید عبرت گردد از بهر جمیع طوطیان
طوطیان گفتند دیدی آخر کارت کنون ؟
کفر نعمت گفتی و بر خاک افتادی زبون
طوطیک گفتا که من خرم روم زاین خاکدان
زآنکه در باغ رهایی برنهادم آشیان
گرچه خونین شد ز پیکان ستمکاران پرم
عاقبت پیک رهایی حلقه بر زد بر درم
زآسمان دیدم که بس خرد و حقیر است این امیر
چون دو زانو بر زمینی جلوه سازد همچو شیر
شاه را از بام عالم ارزنی دیدم به خاک
دیگر از طبل سپاهش می نگردم بیمناک
ای ببسته بال پروازت به بند آب و دان
عمر طی شد می ندانستی دم آخر بدان
گر گشایی پر به گردون رهایی یک نفس
به ز عمری زندگانی کنج زندان و قفس

منصور لطفی هروی