اگر به زبانهای مردم و فرشتگان سخن گویم ولی محبّت نداشته باشم، فقط یک طبل میان تُهی و سنج پر سر و صدا هستم. اگر قادر به نبوّت و درک كلّیه اسرار الهی و تمام دانشها باشم و دارای ایمانی باشم كه بتوانم كوهها را از جایشان به جای دیگر منتقل كنم، ولی محبّت نداشته باشم هیچ هستم! اگر تمام دارایی خود را به فقرا بدهم و حتّی بدن خود را در راه خدا به سوختن دهم، امّا محبّت نداشته باشم، هیچ سودی عاید من نخواهد شد. محبّت بردبار و مهربان است. در محبّت حسادت و خودبینی و تكبّر نیست. محبّت رفتار ناشایسته ندارد، خودخواه نیست، خشمگین نمیشود و كینه به دل نمیگیرد. محبّت از ناراستی خوشحال نمیشود ولی از راستی شادمان میگردد. محبّت در همه حال صبر میکند و در هرحال خوشباور و امیدوار است و هر باری را تحمّل میكند. نبوّت از بین خواهد رفت و سخن گفتن به زبانها خاتمه یافته و بیان معرفت از میان میرود، امّا محبّت هرگز از میان نخواهد رفت. عطایایی مانند معرفت و نبوّت، جزئی و ناتمام است. امّا با آمدن كمال هر آنچه جزئی و ناتمام است از بین میرود.
اول قرنتیان ۱۳:۱-۱۰ TPV
https://bible.com/bible/181/1co.13.1-10.TPV