قدما معتقد بودند شراب بعد از چند سالی رسیده میشود و برای مصرف مناسب میگردد و به شرابی که از یکی دو سال گذشته باشد عتیق گویند. عتیق در اینجا تمثیلی است از به پایان رساندن دوران خامی و نوجوانی و آغاز دورانی پربارتر و با تجربهتر در زندگی.
دی پیرمیفروش که ذکرش به خیر باد/ گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز یاد
گفتم به باد میدهدم باده نام و ننگ/ گفتا قبول کن سخن و هرچه باد باد
سود و زیان و مایه چو خواهد شدن ز دست/ از بهر این معامله غمگین مباش و شاد
بادت به دست باشد اگر دل نهی به هیچ/ در معرضی که تخت سلیمان رود به باد
حافظ گرت ز پند حکیمان ملالت است/ کوته کنیم قصه که عمرت دراز باد