Siamak Eftekharian on Clubhouse

Bio

سقف

ایستاده بر درب آهنی
کلید را می یابد
درب در غریوی می چرخد
و پشت سرمیکوبد او
آهن خشک پر اکراه را
تا صدای آن
مرا به عمق تنهایی کوچه پرتاب کند


امشب تو را می پایم
از این پایین سقوط
تو هم کسی را می بینی؟
در انتهایی طاقت فرسا
پشت دیوارت.
حس او را شریک میشوی؟
حس “نبودن”
بپرس او را
از استخوانهای سرد
تن ریخته
از مترسکی میان برهوت آرزوها
در آرزوی سقفی
بر لبخند تعلقی ماندگار.


سقف امروز آبی بود
و امتداد آن مرا با تصویر آرزوهایم
تا شفق همراه
هنگامه شب
رخت عزا بر آن تن پوشانید
چه کنم؟
اگر ابرهای غمگین از راه رسند
داروگ،
پیامت را پاسخ نخواهم گفت.
————————————————-


و در این کوچه رفاقت به طنابی وصل است
تا که همسایه
لباسی به لطافت روی آن پهن کند
و رایحه باغچه ان ورتر
با عبور از پنجره نگاه تو
یاد روزی که در آن
دغدغه ای هیچ نبود
به خیال من و تو اندازد
———————————————-


در حیرت این جهان و هستی
پنهان ز مقام و خودپرستی
گشتم که بیابم ان سراغاز
عشق امد و گفت ای سبک باز
از روز ازل هر چه گشتند
با سیر و سلوک هر چه جستند
جام جم و می اگر خریدند
بانگ جرسی اگر شنیدند
جز غایت من دگر ندیدند
انگاه به بی سرآغاز رسیدند

————————————————-


نوجوانی بودم
ایستاده بر پلی
پلی بر اب های خاکستری موج در موج
سر فرود اوردم
فرود بر ان جاذبه تپنده
به اعماق اب های روان

زیر خاکستری اب ها
کوسه ها را دیدم
شاد و بی پروا
در کارون قدیمی

نخل سرکشی که کاکل برافراشته بود
نسیم بهاری در اغوش
به من گفت:
ما نخلهای این لب رود
قصه ها دانیم
از اب تنی کودکان عیلامی….

و بلم پر غرور در پایین دست
مرد دش داشه پوش را به کجا میبرد؟
که شعف ان مرد
از ورای اب های زیر بلم گذشت
خود را به من رسانید
و در قلب من رخنه کرد

کارون
مادر رودها
زاگرس اکنون سوگوار است
کارون
شاهد روزگاران تباه
کوسه هایت کجایند؟
ایران
دیگر نمیجوید بطن خویش را
در ان ابهای غلیظ
ان پویش همیشگی
ای کارون ما کجا رفتی؟
خواهی اشک‌های این سرزمین
تو را بارور کنند؟
میخواهی لب کارون تو
در خاطره ها گلباران شود؟
که دلداران می نشستند
توی قایقها
به دور از غمها
ای کارون ما
ان مرد ساده دل بلم را
هنوز میراند
بر یاد ضربه های امواج تو
بر شرافتش
اه کارون ما کجا رفتی؟Lu