اینک منم، که این کوه را بر دوش میکشم. و زیر پای من شهری. و مردمان خوابند. مردگان جاودانه در خوابند. و منم تنها با غریوِ گُنگِ خود مانده. به یاد میآورم آن توفنده مرگبادی را که با من گفت: ای اَژِدهاک تو نخواهی مُرد، مگر آنکه یامای خداوند مُرده باشد! _ و میبینم شب را، که با همه سنگینیِ خود بر من فرود آمده است. و من هنوز زندهام!
سه برخوانی
اَژِدهاک
بهرام بیضانی
💍