﮼مهرداد‌ ﮼نصیری on Clubhouse

Bio

04:04
‎منتظر یک شب طوفانی ام
‎در به در ساعت ویرانی ام
‎پای خودم داغ پشیمانی ام
‎مثل خودت درد خیابانی ام
‎“با همه ی بی سر و سامانی ام
‎باز به دنبال پریشانی ام”
‎مرد فرو رفته در آیینه کیست ؟
‎تا که مرا دید به حالم گریست
‎ساعت خوابیده حواسش به چیست ؟
‎مردن تدریجی اگر زندگی ست
‎“طاقت فرسودگی ام هیچ نیست
‎در پی ویران شدنی آنی ام”
‎من که منم جای کسی نیستم
‎میوه ی طوبای کسی نیستم
‎گیج تماشای کسی نیستم
‎مزه ی لبهای کسی نیستم
‎“دلخوش گرمای کسی نیستم
‎آمده ام تا تو بسوزانی ام”
‎خسته از اندازه ی جنجال ها
‎از گذر سوق به گودال ها
‎از شب چسبیده به چنگال ها
‎با گذر تیر که از بال ها
‎“آمده ام با عطش سال ها
‎تا تو کمی عشق بنوشانی ام”
‎شعر اگر خرده هیولا شدم
‎آخر ابَر آدم تنها شدم
‎گاه پریشان تر از این ها شدم
‎از همه جا رانده ی دنیا شدم
‎“ماهی برگشته ز دریا شدم
‎تا تو بگیری و بمیرانی ام”
‎وای اگر پیچش من با خمت
‎درد شود تا که به دست آرمت
‎نوش خودم زهر سراپا غمت
‎بیشترش کن که کمم با کمت
‎“خوب ترین حادثه میدانمت
‎خوب ترین حادثه میدانی ام ؟”
‎غسل کن و نیت اعجاز کن
‎باز مرا با خودم آغاز کن
‎یک وجب از پنجره پرواز کن
‎گوش مرا معرکه ی راز کن
‎“حرف بزن ابر ِ مرا باز کن
‎دیر زمانی است که بارانی ام”
‎قحطی حرف است و سخن سالهاست
‎قفل زمان را بشکن سال هاست
‎پر شدم از درد شدن سال هاست
‎ظرفیت سینه ی من سال هاست
‎“حرف بزن حرف بزن سال هاست
‎تشنه ی یک صحبت طولانی ام”
‎*لقلقه ها در دهن آویختند
‎خوب و بدی را به هم آمیختند
‎ملعبه ی قافیه بازی شدی
‎هرزه ی هر دست درازی شدی
‎کنج همین معرکه دارت زدند
‎دست به هر دار و ندارت زدند
‎سرخ تر از شعر مگر دیده اید ؟
‎لب بگشایید اگر دیده اید
‎تا که به هر وا ژه ستم میشود
‎دست ، طبیعی است قلم میشود
‎وا ژه ی در حنجره را تیغ کن
‎زیر قدم ها تله تبلیغ کن
‎شعر اگر زخم زبان تیز تر
‎شهر من از قونیه تبریز تر
‎زنده بمان قاتل دلخواه من
‎محو نشو ماه ترین ماه من
‎مُردی و انگار به هوش آمدند
‎هی ! چقدر دست برایت زدند !