مهران طیبی on Clubhouse

Bio

کمی شاعر
بالاترین افتخار انسانیت است



دلم ایسوسه وهیچی مه دهسم نی
😔😔😔

چار دستی به شیشه میکوبد
پنجره در جدال تاریکی ست
شیشه ها را تگرگ میشکند
قصه ی نسل ما تراژیکی ست

اولش درب باغ سبزی را
تا نشان داد دستمان لرزید
در باغش به قبر وا میشد
به شب اولش نمی‌ارزید

مثل *پرتک* هجوم اوردیم
تله ی نور انفجاری شد
انقلابی که جمع!! در منها ست
حاصلش اتش اختیاری شد

باغمان مرغهای خوش خوان داشت
دسته ی زاغها پِرَش دادند
هرکسی آمد وندا سرداد
پوکه اش را به مادرش دادند

در خیابان هجوم نسل ملخ
بی خبر رادیو!! و تلویزیون
داشت راز بقا نشان میداد
میمکد زالواز شکارش خون

باغمان شاخه شاخه گل میداد
دسته دسته به ابشان دادند
گل قالی به چشمشان تا خورد
دار قالیچه را نشان دادند

گل قالی گره گره کم شد
تا به دارش گره گره میزد
روی دیوار سایه میرقصد
مار بر دار چنبره میزد

روی میزش سوال میپرسد
تیغ وشلاق ودار داور بود
زیر میزی سوال لو میداد
ارز در میز او شناور بود

مادرم تا نماز باران خواند
سیل آمد برادرم را برد
لات دستش درازتر میشد
باعصایش خدای مارا خورد

باید از خود عبور میکردیم
درغباری گدارمان گم شد
بار سنگین به شانه آویزان
رود سیراب اشک مردم شد

ظاهرن شهر، شکل ابادی است
باصدای خروس و بال کلاغ
باطنن چاله‌ای ست از فریاد
همه در انتظار سوی چراغ

راه گم کرده در زمستانیم
ردپای بهار در بهمن
شده مدفون و چاه پیدا نیست
پای اندیشه رفته توی لجن


پرتک در لهجه ی بهبهانی * حشره ای که دور نور جمع میشود