Jalil Khurasani on Clubhouse

Bio

فقط براي آزادی خراسان تا که جان در تن ماست خراسان وطن ماست."آنکس که بداند و بخواهد که بداند"
"خود را به بلندای سعادت برساند"

"آنکس که بداند و بداند که بداند"
"اسب شرف از گنبد گردون بجهاند"

"آنکس که بداند و نداند که بداند"
"با کوزه ی آب است ولی تشنه بماند"

"آنکس که نداند و بداند که نداند"
"لنگان خرک خویش به مقصد برساند"

"آنکس که نداند و بخواهد که بداند"
"جان و تن خود را ز جهالت برهاند"

"آنکس که نداند و نداند که نداند"
"در جهل مرکب ابدالدهر بماند"

"آنکس که نداند و نخواهد که بداند"




سالها بگذشت و ( آرا
{ابن یمین} جالب است یکبار بخوانيد

بشنو از من داستان ( خر فروش )
پند و اندرزى بگير با فكر و هوش

بود درويشى ضعيف و مستمند
مر او را بود كره الاغى ( كمند )

صبحگاهى رفت بازار با خروش
خر خويش را برد ، از بر فروش

ناله ميكرد ، هى ميگفت ؛ خر بخر
دلدل است ، تيز و جوان و كره خر

از قضا ميگذشت پادشاه با وزير
تا شنيد اين گفته از درويش پير

نزد درويش آمد و گفتا ؛ به چند
كره اى ( دلدل ) مرا آمد پسند

گفت درويش باشدش پنجاه هزار
نقد و نقدانه روى ( پالان ) گذار

شاه برآشفت ، گفت : اى مرد كهن
از كمالاتش بگو ، يك چند سخن

گفت ؛ هر كس روى آن ، بالا شود
پيش چــشمش ، مكه هويدا شود

شاه بگفــتا ، گر حقيقت بود همين
من تو را خواهم بداد ، دوچند ازين

گر دروغ ثابت نمودم ، وا دريغ
گـــردن از تو باشد و آن تيغ من

بر وزيرش حكم فرمود در زمان
زود بپر بر پشـــت دلدل جوان

گفت درويش ؛ هر كى را باشد گناه
( مكه ) را هـــــرگز نه بيند در نگاه

آن وزير چابك پريــد بر پشت خر
ليك ، (مكه) را نديد با چشم سر

گفت در دل؛ راستگويم خام شوم
( مفتضح )و ضايع و بد نام شوم

ناگهان فرياد كرد ؛ "سلطان من"
ماشاءالله، ماشاءالله جـــــان من

مكه را ديدم ، مدينه همچنان
منزه و پاكــــــــم من در جهان

اين سخن را از وزير چون شاه شنيد
بر زمين افگند و خود ، بالا پريد....!

شاهء عالمتاب سوار بر پشت خر
ليك از ( مكه ) نديـدش هـيچ اثر

از براى حفظ ( شأن ) پادشـاه
آنكه بايست بود مبراء از گناه

هـر دو دسـت بالا سوى آسمان نمود
اشك جارى از دو چشم ، گريان نمود

گــفت ؛ مولايى منى جانم فدا
واه ، چه زيبا قدرتى دارى بجا

اين چه حيوانى مقدس يافته ام
دم آن را با ( سبيل ام ) بافته ام

چون وزير نسبت به من دارد گناه
ديده گانش پرده اى دارد ســــياه

از گناه پاكــم ، اصيل و نيك سرشت
گر وزير ديد مكه ، من ديدم بهـشت

تا هنوز پاهين نشد شاهء جهـان
سجده كردند كره خر را مردمان

آن يكـــــى موى ز دم اش مى بريد
وان دگر بينى و گوشش مى چوريد

هر كى او ميل ( تبرك) داشته بود
توته اى سرگين ز خر برداشته بود

در اخير با حكـــــم شاه پالان و جل
( موزيم ) بردند با صد ساز و دهـل

خر به شان و شوكت والا رسيد
تا كه روز ( مرگ ) آن فرا رسيد

خر بمرد، با دبدبه (مدفون) شد
در عزايش چشم مردم خون شد

سالها بگذشت و ( آرامگاهء ) خ