Behrang . on Clubhouse

Bio

شب است و راهی
در افق سودای فردایی

شب دراز است
رهگذر خسته

سرد است و تاریک
و به پیشانی
گرد غم و ترس و ناتوانی نشسته

سرودهایی که می خواند، خجل گریختند
سر در گریبان دارد
لبانش بسته

در گمانش پیش از سحر
زوزه گرگان در کمینش
خواهد مرد

پاهایش سست، زانوها لرزان
با آخرین قدم
لغزان
بر زمین خفت.


چشم که بر گشود
آسمان را دید
و سوسوی
هزاران ستاره دور

چشمش آیینه شد
آسمان آیینه او

در پناه این سوسوی دور
رو به آیینه دشت

به چشمش آمد
هزاران چراغ
هزار شعله پر نور

به دور از جاده، آن افق کور
مردمانی در دل شب، در دل خویش
نوری داشتند
نور می کاشتند

و به یاد آورد که نور چیست
که خصلت خورشید
که آن چه راه رفتن به امید اوست
چیست

از جاده به در آمد
رو به تاریک ترین نقطه دشت

قامت افروخت
توشه بر زمین گذاشت

در آسمان قلبش پی شیرین ستاره ایی گشت
آوازی سر داد
ستاره را برداشت
کاشت در دل دشت

به رقص آمد
و شعله فزون شد

دیگر ش نیازی به نیاز نبود
آنجا که او می رقصید
اینک
خورشید
بیدار شده بود.