ایمان M on Clubhouse

Bio

متولد مرداد M
1355/5 ...
آبادان . شاهین شهر

دستم را بگیر
مرا بگیر از خودم
مرا ببر با خودت
یک جای امن...
من در سر رویایی دارم
تو درخت نارنج شوی،
من خاک...
در من ریشه بدوانی
به وقت بهار،
شکوفه‌ها‌مان را
بارور شویم
و خدا
مست شود از عطر باهارنارنجِ ما...
M
باورم نيست پدر رفتي و خاموش شدي

ترك ما كردي و با خاك هم آغوش شدي

خانه را نوري اگر بود زرخسار تو بود

اي چراغ دل ما از چه تو خاموش شدي


کاش میشد منهم با خود  میبرد تا این غم سنگین گلویم را نمیفشرد غم از دست دادنش قامتم را

نمیشکست .کاش چشمانم را باز میکردم  ومیدیدم تمامش یک کابوس بود .نه یک حقیقت تلخ. 
پدرم دیده به سویت نگران است هنوز
غم نا دیدن تو بار گران است هنوز
آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو
نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز 💔M

....شهرمن....
شهر زیبای من...
آبادان من دوستت دارم....
تورا ای زمین گرم دوستت دارم...
چگونه فراموشت کنم؟؟!!!!...مگر شدنی است؟؟؟!!!
باتو چشمم بدنیا باز شد...باتو ای عزیز سرزمین من زندگی را دیدم...فهمیدم...
ای شهر آرزوهای من....ای برآورده شده ترین رویای شیرین من...
کوچه هایت...محله هایت...لب شط. و رود بهمن شیرش .نخلهایت...آفتابت...طلوعش..
غروبش خنکش...صدای نی وهمبانش...صدای گرم مردمان شیرین زبانش....شرکت نفت وبویلرهای بلندش...بوی پالایشگاه وصدای بوقش...لنجها وقایقهای زیبایش با پرچمکهای سبز وسفید وسرخش....
آبادان..
آبادان آبادان .....
آبادی روح وروانم...
خانه ی امیدم...مگر میشود فراموشت کرد؟!!!!!!

دلنوشته ایمان M

....دستم به بودنت
نمی رسد.
اما بگذار سر بسته از دلم برایت بگویم
طوری دوسـتت می دارم
که هر شبانه روز بی آنکه ببینمت
بی آنکه ببوسمـــت
بی آنکه لمست کنم
بودنی ترین
بودنیِ شخصِ جهانم شده ای...
M

دوست مـجازی من
چند وقت است برایت می نویسـم
و تو میخوانی
و گاهـی تو می نویسی و من می خوانم
دوست مجازی من
این روزها درد و دلهایمان را به زبان نمی آوریم
تایپ می کنیم
مانده ایم اگر این دنیای مجازی نبود
روی دیوار احساس چه کسی می نوشتیم
نامت زیباست
اما افسوس مجازی هستی
پشت هر یک از این نوشته ها یک نفر نشسته است
میخواند....فکر میکند...گاهی هم گریه میکند یا میخـندد
قدر تمام لبخندهایت تنها هستی
دوست مجازی من
"بودنت را قدر میدانم...
خیلی....... M

با خودت نجنگ.
چنین جنگی بیهوده است.
در چنین جنگی پیروزی وجود ندارد.
جنگ با خود، چیزی نیست،
مگر خودكشی تدریجی.
خودت را قبول كن؛
با خوشحالی، با سپاس M