Hoshmand Eftekhari on Clubhouse

Bio

شعر نو

قصه ای دارم و در خاطر من پنهان شد

دل آزرده ی من با غزلی طوفان شد

بغض سنگین گلو حنجره ام را بلعید

گریه از چشم ترم بر رخ من می خندید

چه کسی درد مرا میفهمد چه کسی حرف مرا میفهمد

چه کسی مرهم دردم باشد چه کسی در دل سردم باشد

به خدا خسته شدم به خدا خسته شدم.

خسته از خستگی پی در پی

خسته از خوردن هر شب با می

خسته از این که همه نیرنگیم

سر یک مساله ای می جنگیم

گر چه نرمیم و ولی چون سنگیم

چه کنم با دل ویران شده ام

چه کنم با لب بی خنده ی خود

چه کنم با شب حیران شده ام. 

به کجا چاره ی دردم ببرم

به کجا تکیه کنم

به کجا منزل خود را ببرم

که نباشد اثرم

که نگیری خبرم

میروم با دل تنهای خودم سر بنهم

میروم با غم و تنهایی خود چاره کنم

میروم تا که تورا یاد و فراموش کنم

میروم قصه ی خود را همه خاموش کنم

گر چه من آمده بودم که تو را تا ببرم

نشد از من خبری. تو ندیدی اثری

تو ندیدی و مرا بر سر آن کوچه ی تنگ

تا سحر منتظرت بودم و در زیر درخت

نه خبر از تو نشد نه کسی پیغامی

که رساند  ز تو معشوقه ی جانم خبری

منتظر زیر درخت  روی آن پاره ی سخت

که نشستم و ندیدم  ز تو آن آیه و بخت

به کجا درد دلم را ببرم

به کجا تکیه کنم

به کجا  خانه خود را ببرم

به خدا راز دلم گفته و خاموش شدم

نه که دل بستم با غصه هم آغوش،شدم

کفنی آوردم که بپوشم دردم

نه که مرد م گویم 

من به این مساله رنجورم باز

دل خونین دارم

لاله ی سرخم و در بستر مرگی خاموش

می چکد از رخ من

همه خون آبه ی داغی که جگر سوخته بود

صورت زرد و تن سرد من از غم افروخت

روزگاران همه جا جامه ی مشکی غم را می‌دوخت

نفسم باد شقایق ها بود

چه غمین آهنگی

بزنم بر چنگی

من به این شعر خودم مشکوکم



#هوشمند افتخاری 
۱۱دی ماه ۱۴۰۰




هوشمند افتخاری از کردکوی

‏