Faryad Parsi on Clubhouse

Bio

پاییز پاشیده‌ایی

پاییز را پاشیده‌ای
روی گلدان‌ها
روی
ایستادن‌های پشت نگاه خیس پنجره،
روی آینه
و تقویمی که
هر روز به گذشته ورق می‌خورد،
و روی
خطوط پنهان در تمام خاطرات‌ام
روی بی‌ثباتی نرخ اعصاب‌ام
روی صدای همه‌ی ترانه‌ها
روی سکوت در مجاورت لحظه‌هایم.

پائیز را به خانه آوردی
برای همه‌ی روزهای هفته‌ام.


بی‌قراری‌های همیشه‌ام

هر شب
تمام روز را
کلمه به کلمه
تکرار می‌کنم،
با بارانی که
همیشه در حوالی چشمان من ورم کرده است،
و آسمانی که
از سقف اتاق‌ام
چکه می‌کند،
- به همراه بارانی مه‌گرفته‌ام»
روی شقیقه‌هایم
با ریتم کند عقربه‌های خیس.

می‌ترسم از تکرای
که به تار و پودم رخنه کرده‌اند
و می‌کشانم
خطوط بهم‌ریخته‌ام را
روی بلاتکلیفی هر روزه‌ام

هر شب.
حجم بی‌هندسه‌ایی از کلمات
از همه‌ی روزنه‌های اتاق
از بالشت ورم‌ کرده‌
از صدای زنگ‌زده‌ی تخت
از آینه‌ی ترک‌خورده
از تلمبار آغوش‌های مچاله شده‌ام
سرریز می‌کنند.
و علامت سوالی که!
جا مانده در کنار بی‌قراری‌های همیشه‌ام.

- کجای نیامده‌ها ایستاده‌ایی؟»
در کدامین ساعتی؟».