elnaz azimzade on Clubhouse

Bio

💙
ب نام خداوند رنگین کمون 🌈
خداوند مهسا، حدیث و کیان خدای خدانور ونیکا، حمید رضا،خداوند پویا،خدای نوید،خداوند اسرا، مونا، مهرشاد خدای غزاله ، ندا ، مهرداد از عشقی و ستار چون گوهرش خداوند افکاری و مادرش که این خانه مادری میهن است که ایران زمین کاوه اش یک زن است💚🤍❤️

ایــــــــــ 🕊آزادي🕊ــــــــران♥️

💚 زن 🤍 زندگی ❤️آزادی 🕊

Cycling instructor🚲


شهر از صدا پر است ولی از سخن، تهی...
این شهر، این مردم، این قلب های فشرده، این ها و آن ها و همه و همه، خالی شده و پوچ اند و سبک.
حال، من مانده ام و نگاه او.
نگاه سردش، در آن تابستان گرم که بس یخ زده و فسرده بود، از میان افکار شناورم تکان نمی‌خورد.
نگاهش، ریشه دوانده در تک به تک سلول های ذهنم.
بعد از او، شهر یک تئاتر طنز و بی محتوا بیش نیست که نه مرا می‌خنداند، نه زمین و نه آسمان را.
بعد از او، هر چه بود بازگشته به قبل از او.
جاده، دوباره از جنس همان جاده های کج و معوج شده است و رهگذران، باز بر سرت فریاد می‌کشند.
هوا نیز مثل قبل از او شده است؛ خفه، سیاه و سیاه تر.
و من؟ من نیز همان درد همیشگی ام.
من نیز بعد از او، به من قبل از او بازگشته ام.
بر صندلی ایستگاه مینشینم، کتابی را که نمی‌خوانم ورق میزنم، اشک هایم را مزه میکنم و در خیالم میگذرد که چرا غم ها سرازیر میشوند؟
چه میشود که مردم، بی صدا گریستن را می آموزند؟
چه در خون ها جاریست که روح های مرده را زنده نگه میدارد؟
و این آدم ها، این ها و آن ها و همه و همه، چگونه در کنار یکدیگر قدم میزنند و دست هایشان همچنان سرد است؟