Armen Արմէն on Clubhouse

Bio

ایران...


۴۰سال پیش زنى متاهل بود بنام
ایران خانم ، او همه چيز داشت ثروت ، زيبايى ، غرور و نگاهی نافذ و تو دل برو و موهایی بلند و چون شب سیاه□
تا اينکه در يکى از خيابان هاى تهران با پسرى به نام بهمن آشنا شد ، جوانى ماجراجو و در ظاهر جــذاب و با افکار نو■
بهمن هميشه به اون ميگفت : تو همه چيز دارى ولى تا وقتى آزاد نباشى هيچ چیز ندارى تو وابسته ای ؛ دل بسته ای ؛ خودت نیستی و همیشه کلمه مبهم آزادى را روى ديوار خانه ى او مينوشت و قلب او را به تپش می انداخت○
او آن روز ها جوان بود و به دنبال تجربه هايى تازه ، تصميم گرفت با بهمن همراه شود و به چيزي برسد که فکر ميکرد ندارد ، در نهايت در زمستانى سرد پس از آنکه شوهرش از او ناامید شد و برای همیشه او را ترک کرد ؛ او و بهمن به هم رسيدند و ازدواجشان را در روز 22 همان ماه جشن گرفتند●

کوتاه بگويم هرچه از زندگی شان که ميگذشت بهمن وعده هايش را فراموش ميکرد ، اينکه چه #بپوشد ، چه #بنوشد و حتی چطور #زندگى کند را بهمن تعيين میکرد
دست بزن هم پيدا کرده بود و او جز آه ؛ جرات اعتراض نداشت ، شوهر ایران عاشق عرب ها بود و همیشه آنها را سرتر و بالاتر از او میدانست طوری که لعنت ایران را همیشه با خود خواهد داشت■
حالا پس از 40سال او زنى نا اميد و درمانده و با نگاهی خسته شده بود و همسایگانش که زمانی با حسرت و احترام به او نگاه می کردند به او لبخند تمسخر می زدند و خیره نگاهش می کردند○
درحالیکه بهمن سعی می کرد در میان بغض و اندوه او ؛ هرسال سالگرد ازدواجشان را با شکوه تر جشن بگیرد و خود را خوشبخت و سعادتمند جلوه دهد●
ایران بارها از خودش می‌پرسید من اگر قبل از بهمن آزاد نبودم ، چطور ميتوانستم با بهمن ازدواج کنم?
امروز از او دخترى مانده است به نام بهار ، به بهار ميگويد هيچگاه فريب هيچ بهمن و زمستانى را نخورد ، به او ميگويد آزادى وقتيست که ميتوانى از بودنت لذت ببری و امید به آینده داشته باشی و لبخند واقعی بر گونه هایت جلوه گری کند...
و فراموش نکن که هيچگاه براى رسيدن به روشنايى اندک ماه ، خورشيدت را نفروشی. 👀
—————————————————
یوما ما قلنا لن نفترق إلا بالموت…

تأخر الموت و افترقنا..


إن کنت أعز علیک فخذ بیدی

فأنا مفتون من رأسی حتی قدمی

الموج الأزرق فی عینیک ینادینی نحو الأعمق

و أنا ما عندی تجربه فی الحب و لا عندی زورق

إنی أتنفس تحت الماء

إنی أغرق أغرق أغرق