Mr. moji on Clubhouse

Bio

هیچکس خدایی را نمیپذیرد مگر آن خدا،اورا به خدایی بپذیرد.
در واقع انسان خدایی را میپذید که خود خدای او باشد و خدا تابع دستوراتش باشد. هرچه را که میخواهد فراهم کند ، اورا از خطرات دور بدارد. به هر نحو که او خدا را تعریف میکند باشد، درواقع این انسان خدا باور است که خدایی را میسازد. به اون شکل میدهد. خواسته های خود را از زبان او بیان میکند. دشمنان خود را دشمنان او میداند. دوستان خود را دوستان او میداند. و برای دوستان بهشتی میسازد تا در انجا زتا ابد مشغول ....باشد. و برای دشمنان جهنمی میسازد که تا ابد در آنجا بسوزند.
و چه پیچیدست انسان که به زیبایی میتواند ساخته خود را .خالق خود بداند. و با تکرار حتی خود باور کند که این خداست که او را خلق کرده.
خداباوران ، لازمه یک جامعه اخلاقمدار را باور به خدا میدانند. این حرف صادق است. در صورتی که معیار اخلاقیات گفته های خدا باشد. اگر خدا دستور به زدن شلاق در موضوعی دهد. برای فرد خداباور چنین عملی رفتار اخلاقی محسوب میشود. و هر فردی به این حکم باور نداشته باشد. از نظر او خلاف اخلاق عمل میکند. پس از نظر فرد خدا باور ،برای داشتن یک جامعه اخلاقی. میبایست افراد جامعه،خداباور باشند.
اگر بخواهم در یک جمله معیار اخلاقی خداباوری را توضیح دهم اینگونه میگویم که هر آنچه که فرد خدا باور میل به انجامش دارد. خدا دستور داده تا او انجام دهد. و چون خدا دستور داده پس اخلاقیست. و اگر خداباور میل به انجام آن ندارد. خدا آنجام آن را حرام کرده. در نهایت هرچه که انسان خداباور بخواهد اخلاقی و هرنچه که نخواهد خلاف اخلاق است‌.