غلامعلی محمدی on Clubhouse

Bio

غلامعلی محمدی ‌دیار کریمان رزمنده ‌دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران آزاده و‌جانباز هفتاد درصد قطع نخاع ‌ دوستدار و عاشق ایران و ایرانیان طرفدارحقوق زنان کودکان و حقوق حیوانات، مدافع حقوق بشر و دموکراسی و آزادی. ......روزها وشب ها می گذرد.......
من اندوهگین در میان خروارها فکر پریشان....
و حالی آشفته و بغضی گلو گیر ......
دنبال روزنه ای می گردم......... که شاید مرا به نور برساند.‌......
گذشت و گذشت وگذشت.....
سالهای زیادی زیادی گذشت.....
بدنبال یک همدم ؛ یک همفکر ...
یک همراز......
ویا بهتر بگویم یک هم درد بودم .....
تا اینکه نا گهان ..‌‌..
کورسویی مرا به کورسویی کشاند ....
اهسته و بی صدا.....
وپیوسته وآرام ....
در اندیشه آن بودم که نا گفته هایم را .....
کتابت کنم .......
وبرای شمعدانیهای بی روح پشت پنجره اندوهم بخوانم ...
ناگه یاکریم تنهایی در حیات خلوت خانه..........
به خلوت خیالم امد.......
بااو نشستم ودر خلوت خود گفتو وگو کردم ......
صبورانه به حرفهایم گوش کرد..........
او هم آرام آرام برایم نجوا کرد .‌‌‌........
اهسته درگوشم درد دل کرد ....
او پرسید از چه در بحرانی....‌..
گفت مگر نمیدونی ...
در بین شلوغی زمانه........
همه ی مردمان جفتند .....
ولی در خلوت خود تنها......
یک آن به خود آمدم وتمام وجودم ......
غرق اندیشه ای شد که......
هیچگاه به ذهنم نیامده بود....
دلم میخواست با نوشته های ناقصم........ وشعرهای نا پخته ...
ودلنوشته های حزن آلودم ..........
بسوی آن کور سو حرکت کنم......
کور سویی گرچه کم نور ......
کور سویی گر چه دور دور .....
هر چند رسیدن به آن یک هدف نبود .....
اما یک امید بود.....
یک کور سو بود....
یک راه بود .....
یک راه برای رهایی از دلتنگی ......
خوشحال بودم ؛خیلی ...
احساس میکردم کور سویی پیدا کرده ام .......
که میتوانم با آن به نور برسم ..........
به همدمی برسم که با او حرف بزنم ......
اما افسوس ...