shahram on Clubhouse

Bio

همه‌ی ما میمیریم.
همه‌ی ما.
بدون استثناء،
کمی دیرتر،
کمی زودتر، یک‌دفعه ناگهانی، تمام می‌شویم.
یک روز همین خانه‌ای که سقف دارد خانه عنکبوت‌ها و لانه‌ی خفاش‌ها می‌شود،
همین ماشینی که دوستش داریم زیر باران در یک گورستان ماشین زنگ می‌زند،
همین بچه‌هایی که نفسمان به نفسشان بند است، می‌روند پی زندگی‌شان،
حتی نمی‌آیند آبی بریزند روی سنگ مزارمان.

قبل از ما میلیاردها انسان روی این کره‌ی خاکی راه رفته‌اند.
مغرورانه گفته‌اند:
مگر من اجازه بدم!
مگر از روی جنازه‌ی من رد بشید...

و حالا کسی حتی نمی‌تواند هم استخوان‌های جنازه شان را پیدا کند که از روی آن رد بشود یا نشود!

قبل از ما کسانی زیسته‌اند که زیبا بوده‌اند،
دلفریب، مثل آهو خرامان راه رفته‌اند.
زمین زیر پای تکان خوردن جواهراتشان لرزیده.
سیب‌ها از سرخی گونه‌هایشان رنگ باخته‌اند،
و حالا کسی حتی نامشان را هم به خاطر نمی‌آورد.

قبل از ما کسانی بوده‌اند که در جمجمه‌ی دشمنانشان شراب ریخته‌اند و خورده‌اند!
سرداران و امیرانی که گرزهای گران داشته‌اند، پنجه در پنجه شیر انداخته‌اند،
از گلوله نترسیده‌اند
و حالا
کسی نمی داند در کجای تاریخ گم شده‌اند!

همه این کینه‌ها،
همه ی این تلخی‌ها،
همه‌ی این زخم زبان زدن‌ها،
همه‌ی این کوفت کردن دقیقه ها به جان هم،
همه‌ی این زهر ریختن ها،
تهمت زدن‌ها،
توهین کردن‌ها به هم...
تمام می‌شود.

از یاد می رود و هیچ سودی ندارد جز اینکه زندگی را به جان خودمان و همدیگر زهر کنیم.
اگر می‌توانیم به هم حس خوب بدهیم
کنار هم بمانیم
و اگر نه، راهمان را کج کنیم.
دورتر بایستیم و یادمان نرود که همه‌ی ما می‌میریم.
همه‌ی ما...
بدون استثناء کمی دیرتر
کمی زودتر.
یک دفعه.
ناگهانی ...

*زندگی کنیم و بگذاریم دیگران هم زندگی کنند!*
*برای رسیدن به کبریا*
*باید نه کبر داشته باشیم ،نه ریا* ♥️