IRFAN MECLİSİ - TASAVVUF on Clubhouse

Description

Çağlar boyunca sadece kendilerinin bildiği bir lisanla konuştu ve anlaştı sufiler. Hiçbir dil ailesine ait olmayan belki hepsine ait olan bir lisan ile. Aynı renkte, kimlikte, ırkta, dilde olmayan nice insanlar bu dil ile anlaştı bu dil ile konuştu en mahrem sırlar bu dil ile nesilden nesile aktarıldı. Evrenin ve dünyanın varoluşundan bu yana her şey değişti her şey başkalaştı, kendinden çıkıp kendine yabancılaştı. Çoklu yalnızlıklar türedi. Mutsuz birliktelikler, vazgeçişler, düşüşler insanın kaderi oldu. Bunları yadsımak, düştüğü çukuru boş vermek reçetesi oldu insanlığın. Değişmeyen ne dünya kaldı ne de insanın dünyadaki varlığı. Bütün bu kaosun ortasında değişmeyen, ilk insanlardan, arkaik zamanlardan bugüne sadece bir lisân ve o lisânın içine mahrem kılınmış hikmet ve hakikat kaldı. Binlerce yıldır süren insanın bu acınası yolculuğunda, yolculuğu anlamlı kılan hikmetin kalpten kalbe aktarılması oldu. İşbu vâkıa, vâridat, seyr, sûfinin; kelimeden, cümleden, mübalağadan, mugalatadan, lâf-ı güzaftan arınmış lisânı ile anlatıldı. Sufi sükût etti. Kalbi konuştu. Kalbin konuştuğunu kalbi konuşan duydu. Lisan kelimeden koptu lisân-ı hâl oldu. Denildi ki lisân-ı hâl olanlar dışında seyr edenlerin çıkardığı sesler bir konuşma değil bir anlaşma değil bir ifade ediş değil bir hapsoluştur. Ve insan kelamın esiridir. Zamanın altında ya da üstünde değil bütünüyle dışında varlık bulan sûfiler kelamı esir etmiş, özgürlüklerinin farkında gerçek muktedirler olarak sükût ederek lisân-ı hâl ile konuştular, konuşuyorlar, konuşacaklar. Sûfinin sükûtundan anlamayan ahmak, konuşmasından hiçbir şey anlamaz. Anlamadığının karşısında ahmak ya inkâr ile yahut tapınma ile varlık bulmaya çalışır. Susan ve susayan. Sus ve ayan. Hepsi bu.

Ahmet Turan Esin