زبان و ادبیات تبری on Clubhouse

Description

در این کلاب به آثار مکتوب و روایت های شفاهی از فرهنگ و ادبیات تبری می پردازیم.

زبان تَبری (طبری) که به نام های تَوَری، مازندرانی، مازنی، مازرونی، مازندرونی، گیلکی، گِلکی و گاه تاتی نیز نامیده شده است، یکی از زبان های ایرانی است که در گروه زبان های کناره دریای کاسپین قرار دارد. از بین نام های ذکر شده برای این گونه زبانی، نام «گِلکی» یا «گیلکی» معمولا توسط گویشوران بومی کاربرد داشته، و نام های «طبری» و «مازندرانی» در مکتوبات تاریخی ثبت شده است. حوزه جغرافیایی این زبان، تبرستان (طبرستان) یا مازندران بزرگ را در بر می گیرد که وسعت آن بسیار بیش از وسعت استان مازندران فعلی است.

میراث ثبت شده ادبیات تبری تاریخی کهن دارد که از آن جمله می توان به اشعار مَسته مَرد، مرزبان باوَندی، علی پیروزه و همچنین متن اصلی کتاب «مرزبان نامه» اشاره کرد. در روزگار معاصر نیز «نیما یوشیج» پدر شعر نو، دیوان «روجا» را به زبان تبری سروده است.

تلا خونّه:
خومّه مَرتمه پِمه
شه ونگِ دمال تنه در پشت اِمه

مه ونگ‌گنه:
راز گمه
رازه زِمه
ویشار ووئی
شه رازه با تو دِمه *


* نیما یوشیج، دیوان تبری روجا